പകല്‍ വെളിച്ചത്തിന്‍റെ അവസാന കണികയും മിഴികളെ വിട്ടു മറയുമ്പോള്‍... ഇരുള്‍ വീണ്ടും എന്നെ ഒറ്റപ്പെടുത്തുന്നു...! ഹൃദയം എന്തിനോവേണ്ടി കൊതിക്കുന്നു...! മൌനം നിറഞ്ഞ രാത്രയില്‍ ഓര്‍മ്മകള്‍ മാത്രം വെളിച്ചം പകരുന്നു..! നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ പുഞ്ചിരി വീണ്ടെടുക്കാന്‍ മനസ്സിലെ ചിതലരിച്ച പുസ്തക താളുകള്‍ മറിക്കുമ്പോഴും... എന്തിന് വേണ്ടി ? എന്ന ചോദ്യം മാത്രം അവശേഷിക്കുന്നു...! നിശബ്ദത നിറഞ്ഞ മനസ്സില്‍ കൊഴിഞ്ഞു വീണ ഇലകള്‍ കണക്കെ വേര്‍പാടുകള്‍ നൊമ്പരപ്പെടുത്തുമ്പോള്‍... ഒന്നുചേര്‍ക്കാനാവാതെ നിസ്സഹായനായ് ഞാനും ദൂരെയ്ക്ക് മാറ്റി നിര്‍ത്തപ്പെടുന്നു...! ഇനി എന്ത് ? എന്ന് അറിയാതെ... അകലേയ്ക്കു നോക്കുമ്പോഴും...ശൂന്യതയില്‍ ഇരുള്‍ ഭീകര രൂപവുമായ് എന്നെ തന്നെ തുറിച്ചു നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു...!!!!
എന്തു ചെയ്യാം അഖിൽ സഹിക്യ തന്നെ.
ReplyDeleteഇവിടം ഏറ്റവും നല്ല 'സഹനോപാധി' ആണല്ലോ... :)
Delete