ഇരുള് മൂടിയെങ്കിലും പാതിവിടര്ന്ന പൂവിന്റെ
മന്ദഹാസമുണ്ടായിരുന്നു അവളുടെ ചുണ്ടുകളില്...
മഞ്ഞുപെയ്തൊഴിയുംബോളും,ഓരോ ഹിമകണവും
അവളുടെ പുഞ്ചിരി പകര്ത്തിയെടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...!
വീശാന് മറന്നു കാറ്റുപോലും ആ വശ്യതയില്
സ്വയം ലയിച്ചു നില്ക്കവേ, ഇമവെട്ടാതെ, അവളറിയാതെ,
ആ മനോഹാരിത ഞാനും ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു!
ഇരുളിന്റെ ആഴങ്ങള് അവളെ തിരികെ വിളിക്കുമ്പോഴും-
നിസ്സഹായനായ് നോക്കിനില്ക്കാനേ എനിക്കു കഴിഞ്ഞുള്ളൂ!
ഒടുവില് കൊഴിഞ്ഞു വീണ ആ യാമങ്ങളുടെ ഓര്മകളും പേറി
ഞാന് തിരികെ നടക്കുമ്പോള്, ആരോ മനസ്സില് മന്ദ്രിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു!
"സന്ധ്യ! അവളെത്ര സുന്ദരിയാണ്...!!!"